Meer dan vier decennia nadat ze Manhattan cinematografisch veroverden, hebben The Muppets eindelijk Broadway bereikt. Helaas was hun verblijf van korte duur: als speciale gasten naast goochelaar Rob Lake waren ze slechts drie weken te zien voordat de muziek stopte en de lichten uitgingen, met een totaal publiek van iets meer dan 20.000 mensen.
Het was een onwaardige afloop voor het geliefde poppencollectief, dat sinds de jaren 70 in een reeks tv- en filmprojecten heeft gespeeld, met als hoogtepunt de backstage-serie The Muppet Show en hun filmdebuut The Muppet Movie, dat zelfs een klassieke melodie opleverde, “The Rainbow Connection.” The Muppets hebben in de loop der jaren hun ups en downs gekend – baanbrekende films zoals The Muppet Christmas Carol zijn een hoogtepunt en de tv-serie The Muppets uit 2015 een dieptepunt. Toch lijkt de genegenheid die ze omringt onverminderd, zoals de ovaties die hen begroetten in Rob Lake Magic bewezen.
The Muppets’ eerste optreden op Broadway was vanaf het begin een beetje chaotisch, aangezien ze onderaan de affiche stonden in vergelijking met Lake, terwijl hun decennia aan de top elders hen de status van hoofdact op Broadway zou moeten hebben opgeleverd. Hoewel, om eerlijk te zijn, ze slechts als sidekicks in de goochelact werden gebruikt, en als hun tijd op het podium zelfs 15 minuten van de 80-minuten durende show bereikte, zou ik zeer verrast zijn. Toch is het interessant dat ze blijkbaar de verwachte marketingboost niet hebben opgeleverd.
Dat betekent niet dat fervente Muppet-fans niet zullen blijven proberen om een echte Muppet-gerichte Broadway-show te realiseren, waarover we – ja, ik behoor tot de gelovigen – al jaren fantaseren. Maar de Rob Lake gebeurtenis wijst op de uitdaging van Muppet Broadway, namelijk hoe ze vrij te maken van de platforms en dekking die hun menselijke operators aan het oog onttrekken om ruimte en variatie in de enscenering mogelijk te maken.
In tegenstelling tot sommige poppenspelers – ik denk bijvoorbeeld aan Shari Lewis en Lamb Chop, of buikspreker Paul Winchell en Jerry Mahoney – zijn we niet gewend om mensen te zien die The Muppets bedienen. Ze stonden altijd op zichzelf, op hun eigen hoeven of flippers, meestal in close-up. In tegenstelling tot cartoons die zijn aangepast aan het toneel (zoals in Londen My Neighbor Totoro), zijn The Muppets al driedimensionaal, dus hebben ze meer grip op de realiteit. Toch zal er enige vindingrijkheid nodig zijn om ze volledig op het toneel te realiseren met redelijk complexe blokkeringen, aangezien sommige van de voor de hand liggende oplossingen waarschijnlijk niet de essentie zullen overbrengen die we zoeken.
Opties zijn onder andere:
- De You’re A Good Man, Charlie Brown optie: je zou simpelweg mensen kunnen vertellen dat onverbloemde mensen de geliefde personages zijn en geen poging doen om de fysieke creaties die we kennen en liefhebben te vertegenwoordigen.
- De Lion King optie: acteurs die The Muppets dragen, maar met hun eigen gezichtskenmerken zichtbaar (in tegenstelling tot volledige lichaamspakken, zoals in Muppets on Ice of de sjofele off-brand mascotteversies op Times Square).
- De Avenue Q optie: de poppenspelers volledig zichtbaar maken naast de poppen, waardoor de personages zich willekeurig op het podium kunnen bewegen. Maar een deel van de Muppet-magie is altijd geweest dat ze naast mensen bestaan als gelijken, zonder zichtbaar door hen bediend te worden. Zie ook The War Horse/Life of Pi optie.
Om eerlijk te zijn, als het materiaal dat voor hen is geschreven sterk genoeg is, kan elk van deze opties werken, want The Muppets verbazen ons niet simpelweg door hun met vilt bedekte aanwezigheid, maar door hun onderscheidende, volledig uitgewerkte karakters en de situaties waarin ze zich bevinden. Bewijsstuk A: The Muppet Christmas Carol, net zo goed als je misschien hebt gehoord. Het werkt omdat we The Muppets zien als favoriete acteurs die rollen in het Dickens verhaal vertolken, zodat het niet slechts Bob Cratchit is, maar Kermit ALS Bob Cratchit waar we van genieten.
Wat de creatieve oplossing ook moge zijn, poppenspelers zijn niets anders dan eindeloos vindingrijk in hun verbeelding en uitvoering, er is een nieuwe optie ontstaan in het West End deze maand, met de komst van Paddington the Musical. Vroege berichten zijn uitermate lovend over de realisatie van de titelbeer, bereikt in een mens-poppen hybride waarbij beweging wordt afgehandeld door de menselijke acteur binnenin, terwijl uitdrukkingen en stem worden verzorgd door een offstage afstandsbedienende poppenspeler. Het effect schijnt zeer effectief te zijn.
Ongeacht de technologie, we verdienen het om The Muppets op Broadway te hebben, en sommigen van ons (kuch) wachten al bijna 50 jaar op de kans, aangewakkerd maar verre van verzadigd door hun recente optreden. Als bewijs van concept weten we nu dat, ondanks hun kleine omvang, ze de grote zalen kunnen bespelen. Welk voertuig ook mag dienen – The Muppets in een bestaande toneelstuk of musical aangepast aan hun charmes, of misschien een Muppet Show vaudeville met de personages naast menselijke gaststerren voor een reeks sketches en acts – The Muppets hebben lang gedroomd van het podium en velen van ons hebben van hen daar gedroomd, dus het is hoog tijd dat ze daar komen met een voertuig dat geschikt is en recht doet aan hun talenten. Ze kunnen nog steeds sensationeel, inspirerend, vierend en ja, Muppetationeel zijn.