Lincoln Center Theater presenteert de Amerikaanse première van de Royal Shakespeare Company en Good Chance-productie van KYOTO, geschreven door Joe Murphy en Joe Robertson en genomineerd voor de Olivier Award 2025 voor Beste Nieuwe Toneelstuk. Na geprezen en uitverkochte tournees in Stratford-upon-Avon en Londens West End, brengt de productie haar internationale ensemble naar New York. Lees de recensies!
KYOTO speelt zich af in het Kyoto Conferentiecentrum op 11 december 1997 en dramatiseert de wereldwijde onderhandelingen die het moderne klimaatbeleid vormgaven. Terwijl landen worstelen om tot een consensus te komen, staat één man in de weg: Don Pearlman, een Amerikaanse olie-lobbyist en strateeg wiens invloed de fragiele voortgang van de gesprekken dreigt te ontsporen. Het toneelstuk onderzoekt de complexiteit van diplomatie en de menselijke conflicten achter de eerste grote poging in de geschiedenis om de klimaatverandering aan te pakken.
De cast bestaat uit Stephen Kunken die zijn rol als Don Pearlman opnieuw speelt, samen met Jorge Bosch als de Argentijnse advocaat en conferentieleider Raul Estrada-Oyuela, Peter Bradbury als Fred Singer, Kate Burton als USA, Feodor Chin als China, Erin Darke als Duitsland, Natalie Gold als Shirley, Daniel Jenkins als Gore/Bolin/Santer/Observer, Dariush Kashani als Saoedi-Arabië, Rob Narita als Japan, Imani Jade Powers als Secretariaat, Ferdy Roberts die opnieuw zijn rol als VK/Prescott/Houghton speelt, Roslyn Ruff als Tanzania en Taiana Tully als Kiribati.
Understudies zijn Odera Adimorah, Clark Carmichael, Luis Carlos de La Lombana, Paul Juhn, Amelia McClain en Lianah Sta. Ana.
Het creatieve team bestaat uit Miriam Buether (decorontwerp), Natalie Pryce (kostuumontwerp), Aideen Malone (lichtontwerp), Christopher Reid (geluidsontwerp), Akhila Krishnan (video-ontwerp), Paul Englishby (originele muziek), Jim Carnahan, CSA en Alexandre Bleau, CSA (casting), Diana DiVita (toneelmanager), Ed Burnside (associate director), Julia Horan (origineel VK casting director) en Gemma Stockwood (dramaturg).
Jackson McHenry, Vulture: Deze werken laten ruimte voor enige zelfgenoegzaamheid, zowel vanwege de hardnekkigheid van het stuk als uw aanschaf van een kaartje en getuigenis van een belangrijk werk, maar er is zoveel showmanship bij betrokken dat het de impact verwatert. Het knappe Britse kwestiedrama vertrouwt er niet op dat u geïnteresseerd bent in een onderwerp op eigen merites, dus, als een goede gouvernante, zal het telkens meer en meer suiker geven om de bittere pil te vergulden. Op een bepaald moment is er zoveel sucrose in het recept dat u zich afvraagt of de gezondheidsvoordelen verdwenen zijn.
David Benedict, Variety: Hoe urgent en relevant het ook is, een onderzoek naar internationale invalshoeken van klimaatverandering klinkt op geen enkele manier theatraal, laat staan als een race-naar-de-finish thriller. Maar dat is precies wat regisseurs Stephen Daldry en Justin Martin bereiken met het opmerkelijk slimme “Kyoto” van Joe Murphy en Joe Robertson.
Robert Hofler, The Wrap: “Kyoto” beleefde zijn Amerikaanse première maandag in het Vivian Beaumont Theater van Lincoln Center, en het is weer een andere Britse import vol grote ideeën, gepresenteerd op een steriel monolithisch decor dat al “prestige” uitstraalt voordat je gaat zitten.
Frank Scheck, New York Stage Review: Het geheel speelt als een duistere komische thriller en laat zien hoe de diplomatieke worst wordt gemaakt die uiteindelijk ons voortbestaan op de planeet beïnvloedt. Hoewel er af en toe langdradige momenten en scènes zijn die ingewikkelder aanvoelen dan nodig, bewijst de productie zo energiek en snel te zijn dat ze er niet toe doen. Dit is zo’n avond waarin een van de spannendste scènes niets meer bevat dan twee personages die elkaar bijvoeglijke naamwoorden toeroepen in een soort talige duel tot de dood.
Michael Sommers, New York Stage Review: Hoewel Kyoto opvallende scènes en momenten biedt, vaak snel opgevoerd door zijn regisseurs, blijft het stuk een zwaarmoedig werk dat niet altijd boeiend is ondanks de uitmuntendheid van de acteurs, die flink wat sjouwen om het vooruit te helpen. Zodra de show plotseling eindigt, kan de enigszins voor de hand liggende conclusie van het stuk je terneergeslagen achterlaten, met slechts een bittere smaak in de mond.
Jonathan Mandell, New York Theater: Het kwartet theaterkunstenaars dat “Kyoto” samenstelde – schrijvers Joe Murphy en Joe Robertson, regisseurs Stephen Daldry en Justin Martin — werkte ook samen aan The Jungle, een buitengewone immersieve recreatie van een echt vluchtelingenkamp; Daldry en Martin regisseerden samen ook “Stranger Things: The First Shadow”. Nee, er zijn geen zwevende mensen of verdwijnende schepen, zelfs geen smeltende ijskappen, en “Kyoto” is niet zo immersief als “The Jungle.” Maar er is een vleugje publieksbetrokkenheid: We krijgen allemaal een badge van afgevaardigde of media om te dragen en enkele theaterbezoekers worden ingeschakeld om aan de conferentietafel te zitten alsof het belangrijke afgevaardigden zijn. En de algehele enscenering en het ensemble acteren maken van deze geschiedenisles vaak een boeiende theaterervaring.
Amelia Merrill, New York Theatre Guide: Het langzaam onthullen door toneelschrijvers Joe Murphy en Joe Robertson van de waarheid — dat Don niet een alledaagse man is, maar een olie-man — is bevredigend, waardoor je mad genoeg bent om te worden geïnspireerd tot actie, maar niet zo uitgeput van vertrouwen dat je dat niet kunt.
Carol Rocamora, Exeunt: Kyoto is een unieke theatralische ervaring, een hybride van docudrama, politiek theater, immersief theater en meer. Ik leerde meer over de wereldwijde klimaatveranderingsbeweging in die tweeënhalf uur in het Newhouse dan ik had gedaan door jaren van mediaverslaggeving. En wat een entertainment en inzicht bood het in de dynamiek van internationale politieke onderhandelingen!
Gemiddelde Beoordeling:
65.0%
