Jamie Lloyds nieuwe productie van Samuel Becketts meesterwerk Wachten op Godot is nu geopend op Broadway. Met in de hoofdrol Keanu Reeves als 'Estragon' en Alex Winter als 'Vladimir', is de strikt beperkte voorstelling te zien tot en met 4 januari 2026 in het Hudson Theatre op Broadway.
De productie bevat ook Brandon J. Dirden als 'Pozzo', MichaelPatrick Thornton als 'Lucky', met Zaynn Arora en Eric Williams die de rol van 'Een Jongen' delen. De cast wordt gecompleteerd door understudies Jesse Aaronson en Franklin Bongjio.
Becketts meesterwerk, Wachten op Godot, wordt erkend als een van de grootste toneelstukken van de 20e eeuw. Oorspronkelijk in 1953 in het Frans in première gegaan met een daaropvolgende Engelse productie die in 1955 in Londen in première ging, is het uitgegroeid tot een cultureel baken, vertaald in tientallen talen en heeft het kunstenaars geïnspireerd in de wereld van film, televisie, dans, opera, beeldende kunst, mode en zelfs videogames. Het National Theatre in Londen ondervroeg meer dan 800 leiders van de theaterwereld en Wachten op Godot stond bovenaan als het belangrijkste toneelstuk van de afgelopen 100 jaar.
Laten we eens kijken wat de theatercritici van New York City zeggen over de nieuwe revival...
Adam Feldman, TimeOut: Het aangename vooruitzicht om Reeves en Winter samen te zien maakt deze productie tot op zekere hoogte kritiekbestendig – en trouwens, dit is een stuk waarin "Crritic!" de ergste belediging is die Estragon kan bedenken. Maar hoewel Reeves en Winter de voornaamste reden zijn waarom de meeste mensen naar deze Godot zullen gaan, zijn het de andere troeven van deze revival – de regie, het decor en vooral Dirden en Thornton – die voorkomen dat het een oefening in meta-stilte wordt. Voor mij maken die elementen de productie de moeite waard om te zien, maar het leuke aan Wachten op Godot is dat het gewoon blijft komen. Dit is de derde Broadway-revival van het stuk in de 21e eeuw, en er zijn de laatste jaren ook talloze Off Broadway-versies geweest. Als je besluit deze over te slaan, hoef je niet lang te wachten op een andere versie.
Robert Hofler, The Wrap: Met betrekking tot de zwakke schakel in deze ensemble, wat Reeves in zijn voordeel heeft, is een uiterlijk. De wijlen theaterillustrator Al Hirschfeld zou hem met een minimum aan zeer lange lijnen hebben getekend. Deze Gogo is zo lang en dun dat hij aan ernstige uitdroging lijdt, de ogen zijn kleine kralen van zwart glas, het lichaam zo uitgehongerd naar nog een wortel van Didi dat er overal op zijn gezicht haar is opgeschoten in een soort hirsute protest. De kostuums van Gilmour benadrukken deze fysieke soberheid door Gogo's pak te klein te maken, Didi's pak te groot. Natuurlijk zijn er de Laurel & Hardy zwarte bolhoeden, ook gedragen door Pozzo en Lucky. Gogo en Dido zijn niet zozeer groot en dun als wel lang en kort. Ze zijn ook de maag en de hersenen, het id en het ego. Maar een uiterlijk gaat maar zo ver. Het is geen performance en Reeves sterk bestudeerde en beheerste voordracht van zijn regels is genoeg om het woord "staccato" uit Webster's te verbannen.
Gemiddelde Beoordeling:
60.0%
