PICNIC AT HANGING ROCK, de nieuwe rockmusical, is nu te zien in het Greenwich House Theatre. Aangepast van Joan Lindsay's roman, met boek en teksten door Hilary Bell en muziek en arrangementen door Greta Gertler Gold, wordt de productie geregisseerd door Portia Krieger. Ontdek wat de critici te zeggen hadden in de onderstaande recensies!
Gesitueerd op Valentijnsdag in 1900 volgt PICNIC AT HANGING ROCK een groep tienerschoolmeisjes die verdwijnen tijdens een uitstapje naar de mysterieuze Hanging Rock. Voor het eerst wereldwijd onder de aandacht gebracht door Peter Weir's verfilming, herinterpreteert de musical het verhaal door een vrouwelijk-gecentreerde lens en incorporeert het een perspectief van de First Nations van Australië, terwijl het thema's van onschuld, verdwijning en de krachten die het lot vormen onderzoekt.
De cast bestaat uit Tatianna Córdoba, Erin Davie, Sarah Ellis, Carly Gendell, Gillian Han, Alexandra Humphreys, Bradley Lewis, Kate Louissant, Marina Pires, Maddie Robert, Brandon Keith Rogers, Reese Sebastian Diaz, Lizzy Tucker, Kaye Tuckerman, Sarah Walsh, en Jordan White.
Het creatieve team omvat choreografie door Mayte Natalio, decorontwerp door Daniel Zimmerman, kostuumontwerp door Ásta Bennie Hostetter, lichtontwerp door Barbara Samuels en geluidsontwerp door Nick Kourtides. De orkestraties zijn van Greta Gertler Gold, Adam Gold, en Rob Jost, met Anessa Marie Scolpini als muzikaal leider en dirigent. De productie wordt geproduceerd door Irma Theatricals.
Emily Chackerian, 1 Minute Critic: Bell's boek en teksten worstelen vaak om de verleidelijke geheimzinnigheid van het bronmateriaal te weerspiegelen, met regels die te letterlijk aanvoelen of afhankelijk zijn van het rijmschema. De eenvoud leidt af van een verhaal dat op ambiguïteit berust; hoe kunnen we het mysterie van de verdwijnende meisjes accepteren als zoveel andere verhaalelementen direct aan het publiek worden verkondigd?
Thom Geier, Culture Sauce: Het verhaal kan haperend en lastig te volgen zijn op sommige plaatsen voor degenen die niet bekend zijn met het materiaal, en de liedjes dragen zelden veel bij om de plot vooruit te helpen (en eindigen soms abrupt of anti-climaxisch). Ook ontmoeten we veel meisjes - teveel om bij te houden, hoewel ze prachtig samensmelten in groepskoornummers.
Tim Teeman, The Daily Beast: De plot en personages zijn even verward, met een alles-overal stijl van regie die onthult dat de show nog niet precies heeft uitgevogeld wat te doen nadat de meisjes verdwijnen, of hoe het raamwerk van de film te herzien of voort te zetten. In plaats daarvan raakt het de belangrijkste verhaallijnen, terwijl het gefrustreerd zijn hoofd stoot tegen al Picnic’s bekende mysteries. (Belangrijke opmerking: dit was de tweede voorstelling in New York, dus misschien evolueert het met de tijd.)
Sandy MacDonald, New York Notebook: Twee uitmuntende acteur/zangers maken deze Picnic een must-see, ondanks zijn logge omvang. Gillian Jackson Han speelt Miranda, een vrije geest en natuurminnende oudere scholier die bevriend raakt met de verschoppeling Sara (Sarah Walsh), een beschadigd, asociaal goededoelgeval. Miranda zorgt voor de buitenstaander zoals ze zou doen bij een ziekelijke plant.
David Finkle, New York Stage Review: De intrigerende Hanging Rock aantrekkingskracht is aangepast tot een musical, boek en teksten door Hilary Bell en muziek (en arrangementen) door Greta Gertler Gold, en geregisseerd met een somber feestelijke flair door Portia Krieger. Hoewel vergelijkingen met eerdere formaten ongepast kunnen zijn, zijn ze ook onvermijdelijk. De toneelversie heeft veel te bieden, maar er zijn lastige nadelen.
Elysa Gardner, New York Sun: Mevrouw Bell’s boek voegt flashbacks toe om drama te creëren en, soms, de lijnen tussen realiteit en reflectie te vervagen, terwijl mevrouw Gertler Gold’s kronkelige, vaak ronddwalende melodieën en arrangementen dissonante harmonieën bieden. Het zingen kan dienovereenkomstig opzettelijk schel klinken, alsof de getalenteerde spelers de instructie hebben gekregen om een mix van spanning en angst te behouden.
Caroline Cao, New York Theatre Guide: Deze Picnic At Hanging Rock opvoering verlangt ernaar om een stap verder te gaan, zoals de meisjes die verlangen naar een ontsnapping uit de tijd en het onvermijdelijke lot van opgroeien. Hoewel de show niet perfect is, bereikt de finale “Time and Place” een piek tussen de vele harmonieën, met een volledig ensemble betoverd en betoverd door de Rock.
Brittani Samuel, The New York Times: Hoewel het logisch is voor deze makers om groots te gaan (het verhaal behandelt immers miljoenen jaren oude aardse raadsels), worstelt “Picnic at Hanging Rock” om ons door zijn actiemomenten te bewegen met voldoende nuance. Het heeft een schat aan vrouwelijk rollen, wat het tot een opwindende prestatie maakt, één die lijkt voorbestemd om voort te leven in toekomstige producties of schoolpodia. Maar in de poging van de show om een enorm mysterie te vertellen, vergeet het het belang van helderheid.
Gemiddelde Beoordeling:
60.0%
