Anna Christie, geregisseerd door Thomas Kail en met in de hoofdrollen Michelle Williams, Tom Sturridge en Brian d'Arcy James, opende in St. Ann's Warehouse in Brooklyn.
De productie loopt tot 1 februari en bevat ook Mare Winningham, Jordan Barbour, Joe Carroll, Anthony Chatmon II en Timothy Hughes.
Richard Lawson, The Guardian: Kail probeert veel dingen om van deze rommelige uitvoering een dynamisch kunstwerk te maken. Acteurs (onnodig eigenlijk) herarrangeren decors tussen scènes, te lange overgangen die worden gescoord door originele composities van Nicholas Britell (die onder andere het thema voor Succession schreef). Er zijn enkele vertrouwensoefeningen, een rookmachine wordt vaak ingezet (aangezien rook een zwaar motief is in O'Neill's tekst), een grote metalen balk draait dreigend boven de gebeurtenissen. Maar het is allemaal versiering van een zinkend schip, een productie die geen concrete of overtuigende positie lijkt te hebben over welke krachten deze mensen tegen elkaar aan laat Botsen.
Sara Holdren, Vulture: Dat alles is daar, zowel op de pagina als trillend in de uitvoeringen. Tegelijkertijd is er een verfrissend gebrek aan aandacht dat hieraan wordt besteed. Misschien is het een functie van het overlaten aan beroemdheid om de stoelen te vullen (tegenover Williams speelt een absoluut woeste Tom Sturridge Anna's geliefde, de Ierse scheepsstoker Matt Burke), maar wat het ook is, het voelt als een verschuiving in de wind van onze preoccupatie met relevantie. Er is zelfs geen regisseursnota in het programma — gewoon een gezelschap van kunstenaars die vertrouwen in de rijkdom en eigenaardigheid van het verhaal dat ze hebben ondernomen. Door hen te zien afzien van protesten over hun eigen noodzaak, voelde ik me gesterkt, zelfs een beetje opgetogen — zoals Anna op het dek van Chris's boot, haar schouders die zakken in de nevelen van Provincetown haven: 'Ik hou van deze mist! Eerlijk! ... Het laat me schoon voelen — hierbuiten — alsof ik een bad heb genomen.'
Lane Williamson, Exeunt: Het komt allemaal goed samen, maar verandert niet echt in iets geweldigs. Het is een perfect respectabele productie, maar ik ben niet overtuigd dat het stuk veel te bieden heeft, ondanks zijn Pulitzer-winnende referenties. Het centrale trio (en een prachtige een-scène uitvoering van Mare Winningham) maakt het de moeite waard om te zien, maar het is niet echt het soort toneelstuk dat opwinding daarbuiten genereert. Toch is dit duidelijk een passieproject voor Kail en Williams en de resultaten van hun werk zijn behoorlijk indrukwekkend.
Gemiddelde Beoordeling:
56.7%
