De finalist van de Pulitzer Prize, Rajiv Joseph's Gruesome Playground Injuries, is terug op het podium in New York in een nieuwe productie met in de hoofdrollen de drievoudig genomineerde voor een Emmy Award Nicholas Braun en tweevoudig Tony Award-winnares Kara Young, en geregisseerd door Tony Award-genomineerde Neil Pepe. Lees de beoordelingen hieronder!
Gruesome Playground Injuries begon uitvoeringen off-Broadway in het Lucille Lortel Theatre op vrijdag 7 november en zal een beperkte speelperiode hebben tot en met zondag 28 december.
In de loop van 30 jaar kruisen de levens van Kayleen en Doug elkaar op de meest bizarre momenten, waardoor de twee jeugdvrienden hun littekens en de fysieke calamiteiten die hen steeds weer samenbrengen, vergelijken.
Laura Collins-Hughes, The New York Times: Maar terwijl Young, een van New Yorks meest fascinerende toneelacteurs, betoverend is in de eerste scène, is dat verreweg het hoogtepunt van dit verleidelijk lastige stuk. Braun, die ingetogen en minder op zijn gemak lijkt in de rol, matcht haar niet, en de voorstelling is over het algemeen te vaak merkwaardig vlak. Noch het soms pikzwarte gevoel voor humor, noch de band en gebrokenheid van de personages worden volledig gerealiseerd. De synergie is er niet, althans nog niet; dat kan met de tijd komen.
Matt Windman, amNY: ‘Gruesome Playground Injuries’ is geen gemakkelijk stuk; het is non-lineair, rommelig en opzettelijk onopgelost. Maar dat geeft het kracht. De scènes stapelen zich op als fragmenten van een herinnering en vormen uiteindelijk iets stilletjes verwoestends. Wanneer het stuk werkt, doet het dat met onthutsende emotionele helderheid.
Brian Scott Lipton, Cititour: Zonder twijfel maken zowel Young als 'Succession'-ster Nicholas Braun, in een verbluffend debuut op het New Yorkse toneel, een veel overtuigender pleidooi voor het stuk dan de productie bij Second Stage in 2010 deed. Maar het werk voelt nog vaak een beetje te veel als een acteer oefening in plaats van een volledig gerealiseerd drama, ondanks de protean inspanningen van het paar (waarbij ze onder meer de twee bedden verplaatsen die het hoofdelement zijn van Arnulfo Maldonado’s sobere set en verwisselen van Sarah Laux’s goed gekozen kostuums in het volle zicht van het publiek).
Thom Geier, Culture Sauce: Toch kan het moeilijk zijn om vat te krijgen op het centrale concept van de show - dat deze jeugdvrienden elkaar alleen om de vijf jaar ontmoeten wanneer de een of de ander in een crisis is - of om een overkoepelende boodschap te ontdekken die de tijd rechtvaardigt die we doorbrengen in het gezelschap van dit door sterren gekruiste koppel dat eigenlijk geen koppel is. Gruesome Playground Injuries slaagt voornamelijk als een acteer oefening, waarbij de performers zichzelf (soms letterlijk) in pronkerige roekeloosheid kunnen storten.
Gillian Russo, New York Theatre Guide: De titel waarschuwt je: Deze show is niet voor de gevoeligen. Brian Strumwassers make-updesign is indrukwekkend, grofweg realistisch, van wonden op Kayleens been tot Dougs bloederige oogkas (dit is eigenlijk geen spoiler). Ik was bijna verrast dat de momenten van overgeven alleen geïmiteerd worden. De show duurt echter nog geen 90 minuten, dus zoals bij een griepprik, zijn de pijn en het bloeden voorbij voordat je het weet.
Melissa Rose Bernardo, New York Stage Review: Braun, die het goed doet, mag dan een toneelnieuwkomer zijn, maar hij is slim genoeg om te weten dat de manier om zijn spel te verbeteren is om zich te meten met een van de besten in het vak: back-to-back Tony-winnaar (Purpose, Purlie Victorious) en vier opeenvolgende jaren genomineerde Kara Young. Door Kayleen te spelen op 8-jarige leeftijd, springend op het bed in haar staartjes en schooluniform, overdreven zuchtend, haar benen zwaaiend, Doug ‘stom’ noemend en hem te zeggen ‘mond houden’ - basis 8-jarige dingen - verovert ze meteen ons hart.
Robert Hofler, The Wrap: In de eerste scène levert Young de beste prestatie door een volwassen acteur in de rol van een kind sinds Anika Noni Rose een kind speelde in de oorspronkelijke productie van 2003 van “Caroline, or Change.” Braun is niet helemaal zo overtuigend - wie zou dat wel zijn? - maar hij is bewonderenswaardig effectief in het spelen van een kleine jongen ondanks dat deze acteur meer dan zes voet lang is.
Gemiddelde Beoordeling:
70.0%
